فیلم Hell of a Summer 2025| قاتل در کمین است

وقتی یک قاتل نقاب‌دار برای بازگشت به کمپ تابستانی کودکی‌تان آماده می‌شود، گاهی خودِ خاطره‌ها نیز دست به کار می‌شوند. Hell of a Summer با روایت بازگشت جیسون (با بازی فرد هچینگر) به Camp Pineway، وعده‌ نوستالژی و هیجان می‌دهد، اما در عمل بیش از هر چیز، یادآور تکرارهای بی‌روح و شوخی‌های کم‌عمق است.

خلاصه داستان

جیسون، ۲۴ ساله و مشغول به کار به‌عنوان مشاور نوجوانان، وارد همان کمپ قدیمی می‌شود که روزگاری کودکانه‌هایش در آنجا شکل گرفت. شب اول حضورش، قتل صاحبان کمپ را کشف می‌کند و درمی‌یابد که قاتلی نقاب‌دار در کمین مشاوران نوجوان نشسته. حالا او باید به همراه دوستانش، هم‌سالان دنیای دیجیتال و سوشال‌مدیا، برای بقا و شناخت حقیقت تلاش کند.

نقطه قوت: بازیگری

• فرد هچینگر به رغم فیلمنامه ضعیف و دیالوگ‌های قالبی، شخصیت جیسون را با گرمای انسانی بازی می‌کند و تماشاگر را همراه خود نگه می‌دارد.

• ابری کوئین در نقش کلر، اگرچه رابطه‌ی عاشقانه‌یشان مصنوعی است، اما تلاش می‌کند واهمه و سردرگمی نوجوانانه را نمایان سازد.

• کنارشان، پاردیس سارِمی و د’فاراؤ وون-آ-تای با شخصیت‌های فرعی خود کمی شور و نشاط به فیلم می‌آورند.

نقد محتوا: ضعف خلاقیت و نوآوری

Hell of a Summer بیشتر شبیه کلاژی از تکه‌پاره‌های موفق ژانر اسلشر و کمدی نوجوانانه است تا یک اثر بدیع. فیلم با ارجاعات مکرر به فضای کمپ‌های تابستانی دهه‌های گذشته و نقد سطحی شبکه‌های اجتماعی، نه حرف جدیدی دارد و نه تعلیق واقعی می‌سازد. دیالوگ‌ها تندتند از یک توییت تاریخ‌مصرف‌گذشته کپی شده و تدوین شتاب‌زده، ریتم کند و پر از جاخالی‌های بی‌مورد است.

فیلمنامه و تدوین: ضربه نهایی

• فیلمنامه فاقد انسجام و عمق شخصیت‌پردازی است؛ هیچ کدام از مشاوران کمپ بیش از یک تیپ ساده نیستند.

• تدوین، که قرار بود نقطه قوت باشد، با تقلید خام از سبک ادگار رایت، بیشتر شبیه نسخه‌ای نیمه‌خام از یک فیلم کلاسیک اسلشر شده است.

جمع‌بندی

Hell of a Summer یک تجربه‌ی گذراست؛ فیلمی که با تکیه بر نوستالژی و ارجاعات سطحی، سعی می‌کند لحظاتی خنده و جیغ برای نسل جدید فراهم کند، اما در نهایت، نه ترس واقعی دارد و نه طنزی که بماند. با این حال، بازیگران شوق و انگیزه‌ای دارند که ارزش یک بار تماشا را به فیلم می‌دهد، هرچند احتمالاً پس از پایانِ فیلم، اسمش را هم فراموش خواهید کرد.

نظر شما چیست؟ آیا این بازتاب جدیدِ ژانر اسلشر را می‌پسندید یا آن را بیش از حد تکراری می‌بینید؟